Dit gerechtje is zo eentje waar iedereen zijn bord van blijft leeg lepelen. Feestelijk met een groot comfort-gehalte. Het stuurt me onmiddellijk terug naar mijn kindertijd: exact één avond per jaar kwam dit op tafel. Niet vaker, want die ene keer was nu simpelweg een traditie. En met tradities knoei je niet. Die avond had meestal hetzelfde verloop: terwijl het huis heerlijk geurde van de kaarsen en dennenboom, nam ik een badje terwijl ik luidkeels de liedjes oefende waarmee we een uur later de kerstviering van de scouts zouden opvrolijken. Ga nu niet denken dat ik een zangtalent ben. Enkele jaren later heeft de kerk ons trouwens vervangen door het vaste zangkoor wegens “te vals”. Flauweriken. Lees verder →